‘Wie van u laat de boodschappen thuisbezorgen?,’ vraagt neuropsycholoog en inmiddels publieksentertainer Erik Scherder aan medewerkers van het Domein Economie en Management (DEM) van de HvA. ‘Niemand? Dat gebeurt nou altijd, ik geloof er niks van!’ Scherder gaf vandaag een lezing over de relatie tussen bewegen en het brein tijdens een door het DEM georganiseerd mini-symposium in het Wibauthuis op de Amstelcampus. Naast Scherders college over de invloed van sport op de hersenen staat de ochtend in het teken van de presentatie van het nieuwe Sportbeleid van DEM.
De organisatoren van het mini-symposium hebben met Scherder een kaskraker in huis gehaald. De hersenkenner is een graag geziene gast bij De Wereld Draait Door – waar hij niet schroomt om tijdens zijn beeldende vertellingen op tafel te gaan staan – en stelt ook in het Wibauthuis alles behalve teleur. ‘Heeft u zin om het brein in te gaan?,’ luidt Scherder op mysterieuze wijze zijn presentatie in.
Roltrap
De strekking van Scherders verhaal sluit naadloos aan op het toenemende belang dat DEM hecht aan sport: dagelijkse beweging en sportieve activiteiten komen het brein en dus de productiviteit ten goede. Ondanks de vaak terugkerende prefrontale cortex en ander vakjargon maakt Scherder zijn verhaal zowel helder als vermakelijk voor de HvA-medewerkers door met grappige voorbeelden te komen. Zo wordt duidelijk dat de prefrontale cortex essentieel is voor ons gedrag en de mate waarin we onszelf remmen. ‘Hooligans hebben dus geen prefrontale cortex,’ lacht Scherder.
De levenslust en beweeglijkheid die Scherder uitstraalt is bij tijden confronterend. Niet voor niets waarschuwt hij voor een steeds groter wordende groep mensen die aanzienlijk minder bewegen. ‘Uit een onderzoek kwam naar voren dat inmiddels al 35 procent van de Nederlanders 7 tot 16 uur per dag zit. Zitten is het nieuwe roken,’ klinkt er stellig.
Om de ernst van de situatie aan te geven duikelt Scherder een van zijn persoonlijke ervaringen op. ‘Er werd een tijd geleden een persfoto van me gemaakt op Leiden Centraal. De bedoeling was dat ik zonder anderen om me heen op een trap ging poseren, het zou nog een flinke klus worden om die trap helemaal vrij te maken. Nou, wat denk je, werkelijk iedereen nam standaard de roltrap! Iemand op de roltrap herkende me en riep “Ik ken u!,” waarna ik antwoordde “Ja, en u heeft niet naar me geluisterd!”.
Sportbeleid
Ondanks het boeiende college van Scherder, moet er tijdens het mini-symposium ook even ter zake worden gekomen. Zo stelt Cees Vervoorn, lector Topsport en Onderwijs aan de HvA, dat de woorden sport en topsport frequent worden genoemd in het nieuwe beleidsplan van de HvA. ‘Dat was tien jaar geleden ondenkbaar.’ Trots presenteert Els van Dam, projectmanager van de HvA, de nieuwe tool voor personeelsleden waarmee ze zich gemakkelijk in kunnen schrijven voor zowel losse sportactiviteiten als cursussen in een reeks – variërend van wielrennen tot dansen.
Scherder waarschuwt wel dat alleen af en toe intensief sporten niet voldoende is voor een gezonde geest. Hij streeft dan ook naar een scenario waarin de kantoorwandelaar de standaard vormt en er dagelijks een halfuurtje op het werk actief wordt bewogen. ‘Zelf vergader ik altijd lopend en onder mijn bureau heb ik fietstrappers staan, zodat ik tijdens het zitten tóch actief ben.’
De organisatoren van het mini-symposium hebben met Scherder een kaskraker in huis gehaald. De hersenkenner is een graag geziene gast bij De Wereld Draait Door – waar hij niet schroomt om tijdens zijn beeldende vertellingen op tafel te gaan staan – en stelt ook in het Wibauthuis alles behalve teleur. ‘Heeft u zin om het brein in te gaan?,’ luidt Scherder op mysterieuze wijze zijn presentatie in.
Roltrap
De strekking van Scherders verhaal sluit naadloos aan op het toenemende belang dat DEM hecht aan sport: dagelijkse beweging en sportieve activiteiten komen het brein en dus de productiviteit ten goede. Ondanks de vaak terugkerende prefrontale cortex en ander vakjargon maakt Scherder zijn verhaal zowel helder als vermakelijk voor de HvA-medewerkers door met grappige voorbeelden te komen. Zo wordt duidelijk dat de prefrontale cortex essentieel is voor ons gedrag en de mate waarin we onszelf remmen. ‘Hooligans hebben dus geen prefrontale cortex,’ lacht Scherder.
De levenslust en beweeglijkheid die Scherder uitstraalt is bij tijden confronterend. Niet voor niets waarschuwt hij voor een steeds groter wordende groep mensen die aanzienlijk minder bewegen. ‘Uit een onderzoek kwam naar voren dat inmiddels al 35 procent van de Nederlanders 7 tot 16 uur per dag zit. Zitten is het nieuwe roken,’ klinkt er stellig.
Om de ernst van de situatie aan te geven duikelt Scherder een van zijn persoonlijke ervaringen op. ‘Er werd een tijd geleden een persfoto van me gemaakt op Leiden Centraal. De bedoeling was dat ik zonder anderen om me heen op een trap ging poseren, het zou nog een flinke klus worden om die trap helemaal vrij te maken. Nou, wat denk je, werkelijk iedereen nam standaard de roltrap! Iemand op de roltrap herkende me en riep “Ik ken u!,” waarna ik antwoordde “Ja, en u heeft niet naar me geluisterd!”.
Sportbeleid
Ondanks het boeiende college van Scherder, moet er tijdens het mini-symposium ook even ter zake worden gekomen. Zo stelt Cees Vervoorn, lector Topsport en Onderwijs aan de HvA, dat de woorden sport en topsport frequent worden genoemd in het nieuwe beleidsplan van de HvA. ‘Dat was tien jaar geleden ondenkbaar.’ Trots presenteert Els van Dam, projectmanager van de HvA, de nieuwe tool voor personeelsleden waarmee ze zich gemakkelijk in kunnen schrijven voor zowel losse sportactiviteiten als cursussen in een reeks – variërend van wielrennen tot dansen.
Scherder waarschuwt wel dat alleen af en toe intensief sporten niet voldoende is voor een gezonde geest. Hij streeft dan ook naar een scenario waarin de kantoorwandelaar de standaard vormt en er dagelijks een halfuurtje op het werk actief wordt bewogen. ‘Zelf vergader ik altijd lopend en onder mijn bureau heb ik fietstrappers staan, zodat ik tijdens het zitten tóch actief ben.’
