De mooiste taferelen van een estafetteloop doen zich voor bij de finish. Zo ook bij de Science Park Run gisteren. De vijf kilometer race werd gewonnen door het damesteam van Aquila en - bij de heren - door ‘Zac’s wervelende wimpies’, maar veel interessanter was het contrast tussen de verschillende atleten bij binnenkomst.
Afgepeigerd over de finish komen hoort bij een hardloopwedstrijd, maar het verschil tussen kapot en kapót bleek immens. Sommige lopers gaven uitgeput hun lintje af en stortten daarna ter aarde. Andere lopers hobbelden rustig binnen. Zonder haast. Waarom jezelf nog verder pijnigen, zullen ze hebben gedacht. Weer andere lopers hadden maar al te graag kalm aan willen doen, maar werden daartoe belet door fanatiek schreeuwende teamgenoten.
Sommigen persten er nog een sprint uit. Tom Kleist (20) bijvoorbeeld. Alsof hij even daarvoor om de hoek was afgezet met de auto. ‘Ik begon rustig, want ik heb morgen nog een wedstrijd,’ legde Tom uit. ‘Op het eind besloot ik toch de loper voor me in te halen. Daarna zag ik dat er een vrouw voor me liep. Die wilde ik natuurlijk ook passeren.’
Minder goed ging het voor Lida Daniëls (23). De hoofdredacteur van het tijdschrift van Asva zat na haar race eenzaam op een picnicktafel bij te komen. ‘Ik ben kapót! Terwijl ik langzamer heb gelopen dan vorig jaar. Toen was ik 22 minuten klaar. Nu is het 24 minuut nogwat.’
Geen indrukwekkende tijd voor een een Aquila atlete. ‘Hallo, normaal ren ik de 400 meter. Dat is heel wat anders. Ander soort spieren. Geloof me, Usain Bolt houdt het nog geen kilometer vol,’ maakte Lida duidelijk. Andere Aquila-dames presteerden beter: ze wonnen de race.
Zac en de kinderwagen
De bekendste deelnemer is Zac Freudenburg. De 36-jarige Amerikaan is houder van een wereldrecord. In 2009 voltooide hij de marathon in 2:32 uur. Terwijl hij een kinderwagen voortduwde. ‘Ja, dat klopt. Mijn zoontje Liam was toen elf maanden oud, we hebben samen in Oklahoma een wereldrecord gevestigd. Volgens mij staat het nog steeds!’
Inmiddels woont Zac in Diemen. Met zijn team 'Zac’s wervelende wimpies' is hij bij de Science Park Run alle concurrentie te snel af. Maar het had nog sneller gekund. ‘De wissel ging slecht’, beaamt Zac. ‘Ik dacht dat ik de derde loper was, dus toen onze eerste loper Sander binnenkwam stond ik van een afstandje te kijken. Ik dacht: hey waar is de tweede loper nou?’
Het duurde even, maar plots begreep Zac het: hij was zelf de tweede loper. Ruim vijftien minuten later was hij alweer weer terug. Met de snelste tijd van de dag achter zijn naam.
Over twee weken rent Zac mee in de Amsterdam Marathon. Zonder kinderwagen. ‘Mijn zoontje is nu zes, dus die past er niet meer in.’
Afgepeigerd over de finish komen hoort bij een hardloopwedstrijd, maar het verschil tussen kapot en kapót bleek immens. Sommige lopers gaven uitgeput hun lintje af en stortten daarna ter aarde. Andere lopers hobbelden rustig binnen. Zonder haast. Waarom jezelf nog verder pijnigen, zullen ze hebben gedacht. Weer andere lopers hadden maar al te graag kalm aan willen doen, maar werden daartoe belet door fanatiek schreeuwende teamgenoten.
Sommigen persten er nog een sprint uit. Tom Kleist (20) bijvoorbeeld. Alsof hij even daarvoor om de hoek was afgezet met de auto. ‘Ik begon rustig, want ik heb morgen nog een wedstrijd,’ legde Tom uit. ‘Op het eind besloot ik toch de loper voor me in te halen. Daarna zag ik dat er een vrouw voor me liep. Die wilde ik natuurlijk ook passeren.’
Minder goed ging het voor Lida Daniëls (23). De hoofdredacteur van het tijdschrift van Asva zat na haar race eenzaam op een picnicktafel bij te komen. ‘Ik ben kapót! Terwijl ik langzamer heb gelopen dan vorig jaar. Toen was ik 22 minuten klaar. Nu is het 24 minuut nogwat.’
Geen indrukwekkende tijd voor een een Aquila atlete. ‘Hallo, normaal ren ik de 400 meter. Dat is heel wat anders. Ander soort spieren. Geloof me, Usain Bolt houdt het nog geen kilometer vol,’ maakte Lida duidelijk. Andere Aquila-dames presteerden beter: ze wonnen de race.
Zac en de kinderwagen
De bekendste deelnemer is Zac Freudenburg. De 36-jarige Amerikaan is houder van een wereldrecord. In 2009 voltooide hij de marathon in 2:32 uur. Terwijl hij een kinderwagen voortduwde. ‘Ja, dat klopt. Mijn zoontje Liam was toen elf maanden oud, we hebben samen in Oklahoma een wereldrecord gevestigd. Volgens mij staat het nog steeds!’
Inmiddels woont Zac in Diemen. Met zijn team 'Zac’s wervelende wimpies' is hij bij de Science Park Run alle concurrentie te snel af. Maar het had nog sneller gekund. ‘De wissel ging slecht’, beaamt Zac. ‘Ik dacht dat ik de derde loper was, dus toen onze eerste loper Sander binnenkwam stond ik van een afstandje te kijken. Ik dacht: hey waar is de tweede loper nou?’
Het duurde even, maar plots begreep Zac het: hij was zelf de tweede loper. Ruim vijftien minuten later was hij alweer weer terug. Met de snelste tijd van de dag achter zijn naam.
Over twee weken rent Zac mee in de Amsterdam Marathon. Zonder kinderwagen. ‘Mijn zoontje is nu zes, dus die past er niet meer in.’
