Hollywood heeft de Oscar, het voetbal de Ballon d'Or, en in de klimwereld gaat het om de Piolet d'Or: de Gouden Pikhouweel. Voor die prijs heeft Rob Visscher, coördinator sportklimmen bij het USC, een nominatie afgedwongen, dankzij zijn beklimming van een berg in China die bekend staat als The Chinese Wall.
'Dit stelt zeker wat voor binnen de klimwereld,' bevestigt Visscher. 'Al gaan we de prijs niet winnen, kan ik je nu al vertellen. We zitten niet bij de shortlist van vijf. Dat zijn de echte superbeklimmingen.'
De klim die Visscher met zijn kompanen ondernam leverde desondanks een meer dan boeiend verhaal op. 'We trokken via Kirgizië illegaal de grens met China over. Eigenlijk heb je een vergunning nodig om in China te mogen klimmen, maar zoiets regelen is irritante gedoe.' De kans dat een al te ijverig partijlid de klimmers op het spoor zou raken nam Visscher voor lief. 'Agh die gasten hebben daar geen zin in. Het is in the middle of nowhere, je zit ergens op een berg, en het is klote weer.'
De weersomstandigheden waren inderdaad weinig aantrekkelijk. Door noodweer zagen Visscher en zijn vijf metgezellen zich gedwongen om de eerste paar dagen in een tent door te brengen. Wachtend. Toen het eindelijk ophield met sneeuwen begon het zestal met de klim van de rotswand. Zonder succes. Visscher: 'Wij hadden foto's gezien van Schotten en Duitsers die de berg eerder beklommen hadden, maar de top niet hadden gehaald. Op basis van dat beetje informatie hadden we een route naar de top uitgestippeld. Maar het bleek niet te kunnen.'
Een van de klimmers kreeg zelfs een steen op haar rug en moest haar pogingen definitief staken. De bergklimmers besloten vervolgens een alternatieve route te volgen, via een ijsmuur. Dat ging beter. Van de oorspronkelijke zes wist Visscher samen met twee metgezellen de top te bereiken.
De top is geen climax
Na dagenlang afzien de top van een berg bereiken; een euforisch moment, zou je verwachten. Visscher ontkent dat. 'De top bereiken is vaak een downer. Ik was helemaal niet blij. Je beseft je dat je nu weer naar beneden moet. Het is laat in de middag en je moet voor het donker terug zijn. Je staat onder druk. Genieten is er niet bij. Dat komt veel later pas. Klimmen is geen instant fun. Het is soms saai, soms spannend, maar alles bij elkaar is het vooral heel indrukwekkend.'
De volgende indrukwekkende ervaring heeft Visscher gepland voor 2015. 'Ik wil dan een berg in Pakistan gaan beklimmen. Een heel mooie steile berg van meer dan 6000 meter. Ik kijk er al naar uit.' Tot dan houdt zal hij zich bekommeren om studenten die de tien meter hoge klimmuur in het USC trachten te trotseren.
Bekijk hieronder een filmpje over de klim van Bas Visscher.
'Dit stelt zeker wat voor binnen de klimwereld,' bevestigt Visscher. 'Al gaan we de prijs niet winnen, kan ik je nu al vertellen. We zitten niet bij de shortlist van vijf. Dat zijn de echte superbeklimmingen.'
De klim die Visscher met zijn kompanen ondernam leverde desondanks een meer dan boeiend verhaal op. 'We trokken via Kirgizië illegaal de grens met China over. Eigenlijk heb je een vergunning nodig om in China te mogen klimmen, maar zoiets regelen is irritante gedoe.' De kans dat een al te ijverig partijlid de klimmers op het spoor zou raken nam Visscher voor lief. 'Agh die gasten hebben daar geen zin in. Het is in the middle of nowhere, je zit ergens op een berg, en het is klote weer.'
De weersomstandigheden waren inderdaad weinig aantrekkelijk. Door noodweer zagen Visscher en zijn vijf metgezellen zich gedwongen om de eerste paar dagen in een tent door te brengen. Wachtend. Toen het eindelijk ophield met sneeuwen begon het zestal met de klim van de rotswand. Zonder succes. Visscher: 'Wij hadden foto's gezien van Schotten en Duitsers die de berg eerder beklommen hadden, maar de top niet hadden gehaald. Op basis van dat beetje informatie hadden we een route naar de top uitgestippeld. Maar het bleek niet te kunnen.'
Een van de klimmers kreeg zelfs een steen op haar rug en moest haar pogingen definitief staken. De bergklimmers besloten vervolgens een alternatieve route te volgen, via een ijsmuur. Dat ging beter. Van de oorspronkelijke zes wist Visscher samen met twee metgezellen de top te bereiken.
De top is geen climax
Na dagenlang afzien de top van een berg bereiken; een euforisch moment, zou je verwachten. Visscher ontkent dat. 'De top bereiken is vaak een downer. Ik was helemaal niet blij. Je beseft je dat je nu weer naar beneden moet. Het is laat in de middag en je moet voor het donker terug zijn. Je staat onder druk. Genieten is er niet bij. Dat komt veel later pas. Klimmen is geen instant fun. Het is soms saai, soms spannend, maar alles bij elkaar is het vooral heel indrukwekkend.'
De volgende indrukwekkende ervaring heeft Visscher gepland voor 2015. 'Ik wil dan een berg in Pakistan gaan beklimmen. Een heel mooie steile berg van meer dan 6000 meter. Ik kijk er al naar uit.' Tot dan houdt zal hij zich bekommeren om studenten die de tien meter hoge klimmuur in het USC trachten te trotseren.
Bekijk hieronder een filmpje over de klim van Bas Visscher.
