Het leek eindelijk te gaan gebeuren. Het universiteitsteam van Amsterdam lag op koers om de Batavierenrace, 's werelds grootste estafetteloop, te winnen. Na een nacht vol kou en een dag vol kots stonden de Amsterdammers op plek één. Maar tijdens de laatste etappes verdween de voorsprong. Terwijl een regenbombardement neerdaalde op het hoofd van Ephrem Kuiper, de laatste Amsterdamse loper, stonden 25 doorweekte Nijmegenaren de winst al te vieren.
Voor HvA-alumnus Krijn Schagen was de 43e Batavierenrace zijn laatste kans op succes. Vijf keer eerder had 'Koning Bata' leiding gegeven aan Team Amsterdam. Vijf keer was winst uitgebleven. Het was nu of nooit. Wekenlang was hij in de weer geweest om de 25 snelste studenten van de HvA, UvA en VU bijeen te brengen. Het lukte hem. 'We maken een heel goede kans,' kondigde hij voor de start aan.
Vanuit zijn busje zag Krijn zaterdagnacht de eerste lopers vertrekken uit Nijmegen. De volgende achttien uur zou hij ze volgen. Van Gelderland via Duitsland naar Enschede. 180 kilometer met achtduizend deelnemers; serieuze atleten en verklede malloten. Temidden van die chaos overzag Krijn de wisselingen, coachte hij zijn lopers zoveel mogelijk en vertrouwde hij vooral op de kracht van groepsdruk.
Atleten en malloten schitteren gezamenlijk in de Batavierenrace
Alles voor de winst
Estafetteraces brengen vaak het beste naar boven in hardlopers, weet Krijn. Tussen moe, doodop en totaal kapot liggen mijlen van pijn. Motivatie bepaalt of je die mijlen kunt bedwingen. En de beste motivatie is groepsdruk. 'Je weet dat iedereen op je rekent,' stelde Team Amsterdam hardloper Ephrem Kuiper na zijn race. Zijn fysio had hem verboden mee te doen. Maar Ephrem besloot anders. 'Ik zei dat ik geen keuze had. Ik ben de laatste loper. Ik moet.'
Trots hoorde Ephrem aan hoe een teamgenote na haar finish liters kots over het parcours had verspreid. Een ander lid van Team Amsterdam had zijn maag al honderd meter vóór de finish geleegd. Met gele drab op zijn shirt was hij doorgelopen.
'Vlekkeloos'
Het ging dus eigenlijk vlekkeloos, vond Krijn. Vanuit een prestatie-perspectief dan. Iedereen gaf alles, de tijden waren top en Amsterdam ging aan de leiding. Maar Team Nijmegen had zijn beste renners voor het laatst bewaard. De Amsterdamse voorsprong slonk en slonk. En verdween uiteindelijk.
Teamleider Krijn moedigt Solveig aan tijdens de laatste etappe
Voor de voorlaatste etappe was de hoop gevestigd op het Duitse talent Solveig Cunis. De winnares van de Roetersrun wist in apocalyptische omstandigheden de etappe te winnen. Maar het was niet genoeg. Nadat ook Ephrem was gefinisht bleek de achterstand op Nijmegen zelfs te zijn opgelopen tot vier minuten. Dat was niet eens nipte nederlaag meer.
Maar het was wel beter dan vorig jaar. Beter ook dan meer dan driehonderd andere teams. 'Als je niet wint, dan heb je verloren,' aldus Krijn. Als dank voor zijn diensten kreeg hij nog wel een T-shirt cadeau met daarop de tekst 'Koning Bata.' Maar een kroon bleef achterwege.
Voor HvA-alumnus Krijn Schagen was de 43e Batavierenrace zijn laatste kans op succes. Vijf keer eerder had 'Koning Bata' leiding gegeven aan Team Amsterdam. Vijf keer was winst uitgebleven. Het was nu of nooit. Wekenlang was hij in de weer geweest om de 25 snelste studenten van de HvA, UvA en VU bijeen te brengen. Het lukte hem. 'We maken een heel goede kans,' kondigde hij voor de start aan.
Vanuit zijn busje zag Krijn zaterdagnacht de eerste lopers vertrekken uit Nijmegen. De volgende achttien uur zou hij ze volgen. Van Gelderland via Duitsland naar Enschede. 180 kilometer met achtduizend deelnemers; serieuze atleten en verklede malloten. Temidden van die chaos overzag Krijn de wisselingen, coachte hij zijn lopers zoveel mogelijk en vertrouwde hij vooral op de kracht van groepsdruk.
Atleten en malloten schitteren gezamenlijk in de Batavierenrace
Alles voor de winst
Estafetteraces brengen vaak het beste naar boven in hardlopers, weet Krijn. Tussen moe, doodop en totaal kapot liggen mijlen van pijn. Motivatie bepaalt of je die mijlen kunt bedwingen. En de beste motivatie is groepsdruk. 'Je weet dat iedereen op je rekent,' stelde Team Amsterdam hardloper Ephrem Kuiper na zijn race. Zijn fysio had hem verboden mee te doen. Maar Ephrem besloot anders. 'Ik zei dat ik geen keuze had. Ik ben de laatste loper. Ik moet.'
Trots hoorde Ephrem aan hoe een teamgenote na haar finish liters kots over het parcours had verspreid. Een ander lid van Team Amsterdam had zijn maag al honderd meter vóór de finish geleegd. Met gele drab op zijn shirt was hij doorgelopen.
'Vlekkeloos'
Het ging dus eigenlijk vlekkeloos, vond Krijn. Vanuit een prestatie-perspectief dan. Iedereen gaf alles, de tijden waren top en Amsterdam ging aan de leiding. Maar Team Nijmegen had zijn beste renners voor het laatst bewaard. De Amsterdamse voorsprong slonk en slonk. En verdween uiteindelijk.
Teamleider Krijn moedigt Solveig aan tijdens de laatste etappe
Voor de voorlaatste etappe was de hoop gevestigd op het Duitse talent Solveig Cunis. De winnares van de Roetersrun wist in apocalyptische omstandigheden de etappe te winnen. Maar het was niet genoeg. Nadat ook Ephrem was gefinisht bleek de achterstand op Nijmegen zelfs te zijn opgelopen tot vier minuten. Dat was niet eens nipte nederlaag meer.
Maar het was wel beter dan vorig jaar. Beter ook dan meer dan driehonderd andere teams. 'Als je niet wint, dan heb je verloren,' aldus Krijn. Als dank voor zijn diensten kreeg hij nog wel een T-shirt cadeau met daarop de tekst 'Koning Bata.' Maar een kroon bleef achterwege.
