Het is hem nog gelukt ook. Ruim drie weken geleden begon ALO-docent Klaas Boomars in Utrecht aan een missie die velen als krankzinnig omschreven: voor de lol iedere Touretappe een dag voor het profpeloton uit fietsen. Dit weekend arriveerde hij op de Champs-Élysées in Parijs, waar zijn vriendin hem opwachtte. Folia sprak hem, terwijl hij weer in de Thalys naar huis zat. 'Ik fietste de Croix de Fer op alsof de gele trui op het spel stond.'
Klaas, gefeliciteerd! Hoe beviel de laatste Tour-week met vier bergetappes in de Alpen?
'Dank je! Omdat ik ziek was in de Pyreneeën, wilde ik in de Alpen graag laten zien dat ik beter was dan de anderen in mijn groep. Maar dan moest die pijnlijke spier in mijn bovenbeen het goed houden. Dat was niet het geval. De eerste twee Alpenritten waren urenlang pijn lijden. En die blessure was niet de enige tegenvaller.'
Wat ging er nog meer mis?
'In de bergen was het noodweer. Een paar kilometer voor de top van de Glandon ging het plots van 35 graden met zon naar 12 graden met hagel. Totaal verrast en verkleumd hebben we op de top een kwartier in de bus geschuild, om vervolgens toch maar af te dalen. En dat is geen pretje op een wegdek zonder grip en met campers in iedere haarspeldbocht.'
Klaas rijdt met zijn team door een tunnel in de Alpen
Winst op Alpe d'Huez zat er dus niet meer in?
'Maanden geleden had ik mezelf al voorgenomen om op Alpe d'Huez te winnen. Het is de laatste en wat mij betreft de mooiste col van de Tour. Ik had weinig last meer van mijn been dus ik was er klaar voor. Maar 's ochtends in de bus besloten we om de Alpe gezamenlijk omhoog te fietsen. Daardoor werd de berg ervoor, de Croix de Fer, opeens mijn laatste kans om ergens als eerste boven te komen. Ik ben die berg op gefietst alsof de gele trui op het spel stond! Het lukte, en ik moet toegeven dat het me veel deugd heeft gedaan.'
Was het vrijdag ook al een gekkenhuis op Alpe d'Huez?
'Halverwege bocht zeven, de Nederlandse bocht, stond al flink wat publiek, ja. We zijn er even gestopt en hebben er een biertje gedronken. Dat sloeg in als een bom. De laatste kilometers slalomden we echt naar boven. Maar wel met het gevoel: het is ons gelukt! Dat korte ritje naar Parijs de volgende dag was een formaliteit.'
Vermoeid, trots en gelukkig: Klaas kon na drie weken eindelijk zijn vriendin weer zien
Volgend jaar start de Tour in Mont Saint-Michel. Ben jij er dan weer bij?
'Ik ben heel blij dat ik klaar ben en trots dat het is gelukt. Door alle tegenslagen was het zwaarder dan ik had verwacht. Ik heb de smaak wel te pakken en wil in de toekomst vaker flinke uitdagingen ondernemen. Maar de Tour rijden, dat ga ik nooit meer doen. Mijn eerste prioriteit is het renoveren van mijn torso, want daar is weinig meer van over. Al moet ik ook oppassen. Mijn lichaam wil nog steeds de hele dag eten binnen krijgen. Dat moet ik even weigeren, anders is er voor mij alleen nog een toekomst als darter weggelegd.'
Klaas, gefeliciteerd! Hoe beviel de laatste Tour-week met vier bergetappes in de Alpen?
'Dank je! Omdat ik ziek was in de Pyreneeën, wilde ik in de Alpen graag laten zien dat ik beter was dan de anderen in mijn groep. Maar dan moest die pijnlijke spier in mijn bovenbeen het goed houden. Dat was niet het geval. De eerste twee Alpenritten waren urenlang pijn lijden. En die blessure was niet de enige tegenvaller.'
Wat ging er nog meer mis?
'In de bergen was het noodweer. Een paar kilometer voor de top van de Glandon ging het plots van 35 graden met zon naar 12 graden met hagel. Totaal verrast en verkleumd hebben we op de top een kwartier in de bus geschuild, om vervolgens toch maar af te dalen. En dat is geen pretje op een wegdek zonder grip en met campers in iedere haarspeldbocht.'
Klaas rijdt met zijn team door een tunnel in de Alpen
Winst op Alpe d'Huez zat er dus niet meer in?
'Maanden geleden had ik mezelf al voorgenomen om op Alpe d'Huez te winnen. Het is de laatste en wat mij betreft de mooiste col van de Tour. Ik had weinig last meer van mijn been dus ik was er klaar voor. Maar 's ochtends in de bus besloten we om de Alpe gezamenlijk omhoog te fietsen. Daardoor werd de berg ervoor, de Croix de Fer, opeens mijn laatste kans om ergens als eerste boven te komen. Ik ben die berg op gefietst alsof de gele trui op het spel stond! Het lukte, en ik moet toegeven dat het me veel deugd heeft gedaan.'
Was het vrijdag ook al een gekkenhuis op Alpe d'Huez?
'Halverwege bocht zeven, de Nederlandse bocht, stond al flink wat publiek, ja. We zijn er even gestopt en hebben er een biertje gedronken. Dat sloeg in als een bom. De laatste kilometers slalomden we echt naar boven. Maar wel met het gevoel: het is ons gelukt! Dat korte ritje naar Parijs de volgende dag was een formaliteit.'
Vermoeid, trots en gelukkig: Klaas kon na drie weken eindelijk zijn vriendin weer zien
Volgend jaar start de Tour in Mont Saint-Michel. Ben jij er dan weer bij?
'Ik ben heel blij dat ik klaar ben en trots dat het is gelukt. Door alle tegenslagen was het zwaarder dan ik had verwacht. Ik heb de smaak wel te pakken en wil in de toekomst vaker flinke uitdagingen ondernemen. Maar de Tour rijden, dat ga ik nooit meer doen. Mijn eerste prioriteit is het renoveren van mijn torso, want daar is weinig meer van over. Al moet ik ook oppassen. Mijn lichaam wil nog steeds de hele dag eten binnen krijgen. Dat moet ik even weigeren, anders is er voor mij alleen nog een toekomst als darter weggelegd.'
