Wat is mooier, voor de ware sportman? Roemloos ten onder gaan in de finale, of zegevieren in de troostfinale? Wie zaterdagmiddag naar de woorden van de Amsterdamse WK-roeiers luisterde, leerde dat het eerste altijd de voorkeur geniet. Maar wie naar de gezichten van diezelfde roeiers keek, concludeerde het tegenovergestelde.
Blijdschap om plaats zeven
UvA-studentes Carline Bouw (Nereus) en Olivia van Rooijen (Skøll) straalden van geluk toen ze zaterdagmiddag als eerste over de streep kwamen in de B-finale van de dubbel vier. De halve finale mocht dan een teleurstelling zijn geweest, dankzij deze overwinning, goed voor plaats zeven, sloten ze het WK roeien alsnog op een vreugdevolle manier af.
Gemengde gevoelens om plaats zes
Vreugde was nergens te bespeuren bij de gebroeders Muda, die als laatste eindigden in de A-finale van de lichte dubbel twee. Al meteen na de start lagen de twee HvA'ers sportmarketing op achterstand. Het gat met de vijf anderen werd tijdens de race alleen maar groter. Tycho en Vincent probeerden na afloop positief te blijven, tegen beter weten in. 'We kijken naar het hele WK, niet alleen naar deze race. En dit WK hebben we een hoop goed gedaan. Er is sprake van progressie,' aldus Vincent.
Tycho was daarna iets openhartiger. 'Natuurlijk winnen we het liefst goud met een wereldrecord, dus we staan hier met twee gevoelens. Trots, maar ook teleurstelling.' Uiteindelijk liet Tycho zijn ware gevoelens spreken. 'Ja, ik voel me klote. Toen ik nog jonger was had ik na een race als deze mijn riem in tweeën gebroken.' Maar deze nederlaag inruilen voor winst in de troostfinale? 'Dat nooit.'
Droefheid om plaats vier
Misschien wel het meest teleurgesteld waren de mannen van de vier zonder. Op de dag dat de wind veel invloed had, werden UvA- en HvA-alumni Mechiel Versluis, Boaz Meylink en Robert Lücken gezegend met een bijzonder gunstige baan. Maar positief resultaat leverde het niet op. Na twee kilometer roeien kwam de Nederlandse boot binnen op een pijnlijke vierde plaats. Met hun hangende gezichten bevestigden de ervaren roeiers dat voor de ware sportman geldt: hoe dichter bij de winst, hoe groter het gevoel van verlies.
Blijdschap om plaats zeven
UvA-studentes Carline Bouw (Nereus) en Olivia van Rooijen (Skøll) straalden van geluk toen ze zaterdagmiddag als eerste over de streep kwamen in de B-finale van de dubbel vier. De halve finale mocht dan een teleurstelling zijn geweest, dankzij deze overwinning, goed voor plaats zeven, sloten ze het WK roeien alsnog op een vreugdevolle manier af.
Gemengde gevoelens om plaats zes
Vreugde was nergens te bespeuren bij de gebroeders Muda, die als laatste eindigden in de A-finale van de lichte dubbel twee. Al meteen na de start lagen de twee HvA'ers sportmarketing op achterstand. Het gat met de vijf anderen werd tijdens de race alleen maar groter. Tycho en Vincent probeerden na afloop positief te blijven, tegen beter weten in. 'We kijken naar het hele WK, niet alleen naar deze race. En dit WK hebben we een hoop goed gedaan. Er is sprake van progressie,' aldus Vincent.
Tycho was daarna iets openhartiger. 'Natuurlijk winnen we het liefst goud met een wereldrecord, dus we staan hier met twee gevoelens. Trots, maar ook teleurstelling.' Uiteindelijk liet Tycho zijn ware gevoelens spreken. 'Ja, ik voel me klote. Toen ik nog jonger was had ik na een race als deze mijn riem in tweeën gebroken.' Maar deze nederlaag inruilen voor winst in de troostfinale? 'Dat nooit.'
Droefheid om plaats vier
Misschien wel het meest teleurgesteld waren de mannen van de vier zonder. Op de dag dat de wind veel invloed had, werden UvA- en HvA-alumni Mechiel Versluis, Boaz Meylink en Robert Lücken gezegend met een bijzonder gunstige baan. Maar positief resultaat leverde het niet op. Na twee kilometer roeien kwam de Nederlandse boot binnen op een pijnlijke vierde plaats. Met hun hangende gezichten bevestigden de ervaren roeiers dat voor de ware sportman geldt: hoe dichter bij de winst, hoe groter het gevoel van verlies.
