Er werd wel gezegd dat Louise Gunning geen hart voor studenten zou hebben, en daarom geen geschikte voorzitter was. Geneeskundestudent Hassina Bahadurzada ergert zich aan dat beeld. Voor haar is Gunning een vrouw uit duizenden.
In september 2011 begon ik aan de studie geneeskunde, met op dat moment geen idee wat deze opleiding mij allemaal zou gaan brengen. Een bachelor verder kan ik met veel trots zeggen dat ik binnen een faculteit studeer waar mij als student de ruimte is geboden om het onderwijs er te helpen ontwikkelen.
Een streven dat de UvA in 2013 in haar onderwijsvisie opnam, is binnen het AMC waargemaakt; samen met een medestudente heb ik onder begeleiding van twee docenten een honoursprogramma ontwikkeld. Deze twee docenten, Bart Koot en Gabor Linthorst, hebben mij geleerd wat het betekent om hart voor de student te hebben. Bij de gratie van deze heren ben ik begonnen, maar gaandeweg heb ik vele andere helpende handen toegereikt gekregen. Waaronder ook een, voor Folia-lezers welbekende, hand. Die van oud-collegevoorzitter Louise Gunning.
Terug naar 6 december 2013. De eerste sneeuwval van het jaar. Ik besluit, aangezien ik nog altijd de weg kwijtraak, iets eerder van huis te gaan voor de lunch bij De Tafel van Twaalf, een initiatief van Louise Gunning. De Tafel van Twaalf is een bijeenkomst voor honoursstudenten binnen de UvA waarbij de studenten met een vooraanstaande gast om de tafel gaan, om zo bekend te raken met de sfeer die gepaard gaat met een belangrijke lunch. Aangekomen in de Academische Club ben ik de enige. Enkele minuten later word ik vergezeld door een vriendelijk ogende vrouw van middelbare leeftijd. Mijn extra tijd besluit ik te gebruiken om online beurzen te zoeken voor mijn initiatieven binnen het AMC. Uiteraard, sociaal dier dat ik ben, maak ik mijn buurvrouw deelgenoot van mijn zoektocht. ‘Hoe ontplooi ik initiatieven zonder geld?’ Mijn buurvrouw kijkt op van haar iPad en glimlacht; ‘Kom jij maar met goede ideeën, dan komt het geld vanzelf wel.’ Het optimistische antwoord ontlokt me een glimlach. De gasten druppelen binnen, mijn buurvrouw staat op en stelt zichzelf voor als collegevoorzitter Louise Gunning.
Op 19 maart 2014 zit ik licht ontmoedigd achter mijn laptop; het concretiseren van mijn initiatief, het honoursprogramma, loopt vast op geld. Ik weet niemand anders die ik om raad kan vragen dus google ik het e-mailadres van Louise Gunning. Om 12.09 uur verstuur ik een mail. Laptop dicht, boeken erbij; het is tentamenweek. ’s Middags overheerst de nieuwsgierigheid toch, ik open mijn mail en ja; een antwoord van Louise Gunning-Schepers, 12.23 uur. Ik open hem snel en lees de antwoorden op al mijn vragen, inclusief namen van mensen die mij verder kunnen helpen. Vol nieuwe energie schrijf ik deze mensen aan en voor het einde van de dag ben ik weer back on track.
Op 9 december 2014 is het dan eindelijk zover; mijn initiatief is in de lucht en ik mail en nodig mevrouw Gunning uit voor ons eerste diner op 13 februari 2015. Ik krijg een felicitatie en een acceptatie van de uitnodiging terug.
Op 13 februari 2015, als ik arriveer in de Academische Club zijn alle ogen van mijn medestudenten op mij gericht. ‘Heeft onze gast al afgezegd?’ Het Bungehuis is namelijk bezet. Ik kijk op mijn mobiel, maar er is geen bericht. Even later loopt Louise Gunning de Academische Club binnen. Op haar mobiele telefoon heeft ze speciaal voor de gelegenheid Whatsapp geïnstalleerd – zodat ze de groep studenten niet teleur hoeft te stellen, maar ook haar bestuur niet in de steek laat.
De weken en maanden erna stroomt het nieuws vol met protesten en verhalen, maar toch drukt deze vrouw mij op het hart dat ze er voor me is als ik haar nodig heb.
19 april 2015 komt het bericht over het opstappen van de collegevoorzitter. Op internet laat iedereen van zich horen, zo ook een medestudent. Een collegevoorzitter ‘zonder hart voor studenten’ zou niet geschikt zijn voor die positie. Het berichtje irriteert mij. Maar een tegenbericht blijft uit. Ook ik zwijg.
De vrouw zonder hart voor studenten, waar mijn medestudent aan refereert, heb ik toch anders beleefd. Het is de vrouw die mij weer op gang hielp toen ik was vastgelopen. De vrouw die ondanks de crisis op 13 februari 2015 haar verschijning maakte op mijn diner, omdat ze wist hoe hard ik daarvoor gewerkt had. De vrouw die zo veel over zich heen kreeg, maar mij er toch op wees dat ik bij haar terecht kon als ik haar nodig had.
In juni 2015 loop ik weer vast. Nu is het niet zozeer geld, maar vermoeidheid. Misschien te jong in een te volwassen wereld terechtgekomen, maar hoe dan ook: op zaterdagmiddag doe ik weer een beroep op het postvak van mevrouw Gunning. Zondag krijg ik een mail terug dat ik maar even langs moet komen en dinsdag mag ik bij een kopje thee mijn hart luchten.
Wat zou mijn medestudent verstaan onder een hart voor studenten? Voor mij is dat iemand die je aanmoedigt om van een abstract idee tot een concreet plan te komen. Iemand die er voor je is wanneer het allemaal wat ingewikkelder wordt. Maar bovenal iemand die zichzelf op de achtergrond positioneert zodat jij de omgeving kunt verkennen zonder er alleen voor te staan. Louise Gunning? Dat is een heldin.
Hassina Bahadurzada is masterstudent geneeskunde.
In september 2011 begon ik aan de studie geneeskunde, met op dat moment geen idee wat deze opleiding mij allemaal zou gaan brengen. Een bachelor verder kan ik met veel trots zeggen dat ik binnen een faculteit studeer waar mij als student de ruimte is geboden om het onderwijs er te helpen ontwikkelen.
Een streven dat de UvA in 2013 in haar onderwijsvisie opnam, is binnen het AMC waargemaakt; samen met een medestudente heb ik onder begeleiding van twee docenten een honoursprogramma ontwikkeld. Deze twee docenten, Bart Koot en Gabor Linthorst, hebben mij geleerd wat het betekent om hart voor de student te hebben. Bij de gratie van deze heren ben ik begonnen, maar gaandeweg heb ik vele andere helpende handen toegereikt gekregen. Waaronder ook een, voor Folia-lezers welbekende, hand. Die van oud-collegevoorzitter Louise Gunning.
Terug naar 6 december 2013. De eerste sneeuwval van het jaar. Ik besluit, aangezien ik nog altijd de weg kwijtraak, iets eerder van huis te gaan voor de lunch bij De Tafel van Twaalf, een initiatief van Louise Gunning. De Tafel van Twaalf is een bijeenkomst voor honoursstudenten binnen de UvA waarbij de studenten met een vooraanstaande gast om de tafel gaan, om zo bekend te raken met de sfeer die gepaard gaat met een belangrijke lunch. Aangekomen in de Academische Club ben ik de enige. Enkele minuten later word ik vergezeld door een vriendelijk ogende vrouw van middelbare leeftijd. Mijn extra tijd besluit ik te gebruiken om online beurzen te zoeken voor mijn initiatieven binnen het AMC. Uiteraard, sociaal dier dat ik ben, maak ik mijn buurvrouw deelgenoot van mijn zoektocht. ‘Hoe ontplooi ik initiatieven zonder geld?’ Mijn buurvrouw kijkt op van haar iPad en glimlacht; ‘Kom jij maar met goede ideeën, dan komt het geld vanzelf wel.’ Het optimistische antwoord ontlokt me een glimlach. De gasten druppelen binnen, mijn buurvrouw staat op en stelt zichzelf voor als collegevoorzitter Louise Gunning.
Op 19 maart 2014 zit ik licht ontmoedigd achter mijn laptop; het concretiseren van mijn initiatief, het honoursprogramma, loopt vast op geld. Ik weet niemand anders die ik om raad kan vragen dus google ik het e-mailadres van Louise Gunning. Om 12.09 uur verstuur ik een mail. Laptop dicht, boeken erbij; het is tentamenweek. ’s Middags overheerst de nieuwsgierigheid toch, ik open mijn mail en ja; een antwoord van Louise Gunning-Schepers, 12.23 uur. Ik open hem snel en lees de antwoorden op al mijn vragen, inclusief namen van mensen die mij verder kunnen helpen. Vol nieuwe energie schrijf ik deze mensen aan en voor het einde van de dag ben ik weer back on track.
Op 9 december 2014 is het dan eindelijk zover; mijn initiatief is in de lucht en ik mail en nodig mevrouw Gunning uit voor ons eerste diner op 13 februari 2015. Ik krijg een felicitatie en een acceptatie van de uitnodiging terug.
Op 13 februari 2015, als ik arriveer in de Academische Club zijn alle ogen van mijn medestudenten op mij gericht. ‘Heeft onze gast al afgezegd?’ Het Bungehuis is namelijk bezet. Ik kijk op mijn mobiel, maar er is geen bericht. Even later loopt Louise Gunning de Academische Club binnen. Op haar mobiele telefoon heeft ze speciaal voor de gelegenheid Whatsapp geïnstalleerd – zodat ze de groep studenten niet teleur hoeft te stellen, maar ook haar bestuur niet in de steek laat.
De weken en maanden erna stroomt het nieuws vol met protesten en verhalen, maar toch drukt deze vrouw mij op het hart dat ze er voor me is als ik haar nodig heb.
19 april 2015 komt het bericht over het opstappen van de collegevoorzitter. Op internet laat iedereen van zich horen, zo ook een medestudent. Een collegevoorzitter ‘zonder hart voor studenten’ zou niet geschikt zijn voor die positie. Het berichtje irriteert mij. Maar een tegenbericht blijft uit. Ook ik zwijg.
De vrouw zonder hart voor studenten, waar mijn medestudent aan refereert, heb ik toch anders beleefd. Het is de vrouw die mij weer op gang hielp toen ik was vastgelopen. De vrouw die ondanks de crisis op 13 februari 2015 haar verschijning maakte op mijn diner, omdat ze wist hoe hard ik daarvoor gewerkt had. De vrouw die zo veel over zich heen kreeg, maar mij er toch op wees dat ik bij haar terecht kon als ik haar nodig had.
In juni 2015 loop ik weer vast. Nu is het niet zozeer geld, maar vermoeidheid. Misschien te jong in een te volwassen wereld terechtgekomen, maar hoe dan ook: op zaterdagmiddag doe ik weer een beroep op het postvak van mevrouw Gunning. Zondag krijg ik een mail terug dat ik maar even langs moet komen en dinsdag mag ik bij een kopje thee mijn hart luchten.
Wat zou mijn medestudent verstaan onder een hart voor studenten? Voor mij is dat iemand die je aanmoedigt om van een abstract idee tot een concreet plan te komen. Iemand die er voor je is wanneer het allemaal wat ingewikkelder wordt. Maar bovenal iemand die zichzelf op de achtergrond positioneert zodat jij de omgeving kunt verkennen zonder er alleen voor te staan. Louise Gunning? Dat is een heldin.
Hassina Bahadurzada is masterstudent geneeskunde.
