Vanaf het moment dat Simon Boeke zich voor twee studies inschreef, voelt hij zich tegengewerkt door de UvA.
Op haar site geeft de UvA tien redenen waarom aspirantstudenten naar deze universiteit zouden moeten komen. De stad Amsterdam wordt twee keer genoemd. Waarschijnlijk om te compenseren voor het onderdeel organisatie, efficiëntie en studiebegeleiding. Dat onderdeel is namelijk een heel goede reden om naar een andere universiteit te gaan.
Toen ik me een kleine twee jaar geleden aanmeldde bij de UvA was ik enthousiast en optimistisch over mijn keuze om daar te gaan studeren. De universiteit was dat wat minder. Het probleem? Ik had me voor twee studies ingeschreven: geschiedenis en filosofie. Waarschijnlijk in een poging juist dát te voorkomen, had ik bij mijn inschrijving voor geschiedenis al een uitgebreid formulier moeten invullen met mijn wensen, doelen en voornemens als student.
Dat ik de verkeerde wensen had, bleek toen ik per kerende post een mail kreeg die mij met klem aanraadde nog eens goed na te denken over mijn plan twee studies tegelijk te volgen, want dat zou ‘vrijwel zeker tot studievertraging leiden’. Ik was enigszins verbaasd dat men mij niet juichend binnenhaalde vanwege mijn motivatie en poging tot interdisciplinariteit, maar eerder een signaal leek af te geven dat de universiteit er niet is om je te laten studeren, maar om je geen studievertraging op te laten lopen.
In een poging studentenuitval te beperken (lees: zo min mogelijk geld te verliezen) en studenten zo snel mogelijk af te laten studeren (lees: zo veel mogelijk geld binnen te krijgen) heeft de UvA een aantal obstakels opgeworpen om in een vroeg stadium het kaf van het koren te scheiden. Is dit gebeurd, dan staat er een heel peloton aan bureaucraten klaar om het koren binnen drie jaar naar de diploma-uitreiking te duwen. Helaas werkt dit averechts. Tenminste, als je iets absurds en subversiefs doet als twee bachelors proberen te halen.
Ingangseis
Ik ben gelukkig nog voor de tijd van het bsa, maar had al wel te kampen met de ‘ingangseis’. Gelukkig werden de geschiedenisstudenten op tijd op de hoogte gebracht van deze eis, namelijk op een moment dat een groot gedeelte van de studenten de eis zelfs theoretisch gezien niet meer kon halen. Bij filosofie bestond een dergelijke eis niet. Tenminste, de studieadviseur bij wie ik twee keer geweest ben om mijn programma door te spreken heeft die in ieder geval nooit genoemd. En in de colleges is hij ook nooit ter sprake gekomen. Ook niet per mail. Maar de eis bestond dus wel.
Toen ik me aan het begin van dit jaar wilde inschrijven voor een verplicht filosofievak, bleek dat ik 48 propedeusepunten had moeten halen. Ik deed twee studies en had er 96, geen probleem dus. Of toch wel. Want ik had 48 propedeusepunten voor filosofie moeten halen. Maar omdat ik besloten had een achttienpunts filosofievak niet te volgen, in een poging ook nog een leven buiten de universiteit te onderhouden, had ik er maar 42.
Dan maar naar de naplaatsingsdag, want ik wilde dat vak toch wel graag doen om geen studievertraging op te lopen. Ik legde mijn situatie uit bij de onderwijsbalie en kreeg de vraag of ik dan niet in de studiegids had gekeken. Dat had ik wel, maar op het moment dat ik me had moeten inschrijven voor mijn achttienpuntsvak was de studiegids voor het jaar daarop, met eventuele ingangseisen, nog niet gereed. De mensen bij de onderwijsbalie zagen in dat ik toch wel een beetje gelijk had en schreven mij alsnog in. Dat dan weer wel.
Trias politica
Ik zou door kunnen gaan over hoe onhandig het is dat je de studieadviseur niet kan mailen, maar de onderwijsbalie moet bellen om een afspraak te maken waarna tijdens de afspraak met de studieadviseur blijkt dat deze geen antwoord op je vraag heeft en belooft je nog te mailen. Over hoe onhandig het is dat de UvA je tijdens je vakantie een mail stuurt dat je je moet inschrijven voor een werkgroep van een vak waarvoor je je al had ingeschreven en je, als je dat niet doet, omdat je op vakantie bent, tijdens je vakantie een volgende mail stuurt waarin gemeld wordt dat ze je hebben uitgeschreven voor het vak. Over de onzin van de goed bedoelende mentoren (waar zijn die überhaupt voor?) en tutoren die vervangen worden door een nieuwe als je ze net een beetje had leren kennen. En bovenal over de trias politica bestaande uit een studieadviseur (wetgevend), de onderwijsbalie (uitvoerend) en de examencommissie (rechterlijk) die nog slechter onderling communiceren dan Pim Fortuyn en Leefbaar Nederland ooit deden. Maar die mensen doen natuurlijk allemaal hun best.
Wat ik echt erg vind is dat me soms het gevoel bekruipt dat mijn universiteit, en niet alleen de mijne, zich nog hoofdzakelijk bezighoudt met het bespoedigen van ons studiesucces, in plaats van met de inhoud van de opleidingen. Met alle negatieve gevolgen van dien: negatief voor onze lol en - ironisch genoeg - ook voor ons studiesucces.
Simon Boeke is tweedejaars filosofie en geschiedenis.
Op haar site geeft de UvA tien redenen waarom aspirantstudenten naar deze universiteit zouden moeten komen. De stad Amsterdam wordt twee keer genoemd. Waarschijnlijk om te compenseren voor het onderdeel organisatie, efficiëntie en studiebegeleiding. Dat onderdeel is namelijk een heel goede reden om naar een andere universiteit te gaan.
Toen ik me een kleine twee jaar geleden aanmeldde bij de UvA was ik enthousiast en optimistisch over mijn keuze om daar te gaan studeren. De universiteit was dat wat minder. Het probleem? Ik had me voor twee studies ingeschreven: geschiedenis en filosofie. Waarschijnlijk in een poging juist dát te voorkomen, had ik bij mijn inschrijving voor geschiedenis al een uitgebreid formulier moeten invullen met mijn wensen, doelen en voornemens als student.
Dat ik de verkeerde wensen had, bleek toen ik per kerende post een mail kreeg die mij met klem aanraadde nog eens goed na te denken over mijn plan twee studies tegelijk te volgen, want dat zou ‘vrijwel zeker tot studievertraging leiden’. Ik was enigszins verbaasd dat men mij niet juichend binnenhaalde vanwege mijn motivatie en poging tot interdisciplinariteit, maar eerder een signaal leek af te geven dat de universiteit er niet is om je te laten studeren, maar om je geen studievertraging op te laten lopen.
In een poging studentenuitval te beperken (lees: zo min mogelijk geld te verliezen) en studenten zo snel mogelijk af te laten studeren (lees: zo veel mogelijk geld binnen te krijgen) heeft de UvA een aantal obstakels opgeworpen om in een vroeg stadium het kaf van het koren te scheiden. Is dit gebeurd, dan staat er een heel peloton aan bureaucraten klaar om het koren binnen drie jaar naar de diploma-uitreiking te duwen. Helaas werkt dit averechts. Tenminste, als je iets absurds en subversiefs doet als twee bachelors proberen te halen.
Ingangseis
Ik ben gelukkig nog voor de tijd van het bsa, maar had al wel te kampen met de ‘ingangseis’. Gelukkig werden de geschiedenisstudenten op tijd op de hoogte gebracht van deze eis, namelijk op een moment dat een groot gedeelte van de studenten de eis zelfs theoretisch gezien niet meer kon halen. Bij filosofie bestond een dergelijke eis niet. Tenminste, de studieadviseur bij wie ik twee keer geweest ben om mijn programma door te spreken heeft die in ieder geval nooit genoemd. En in de colleges is hij ook nooit ter sprake gekomen. Ook niet per mail. Maar de eis bestond dus wel.
Toen ik me aan het begin van dit jaar wilde inschrijven voor een verplicht filosofievak, bleek dat ik 48 propedeusepunten had moeten halen. Ik deed twee studies en had er 96, geen probleem dus. Of toch wel. Want ik had 48 propedeusepunten voor filosofie moeten halen. Maar omdat ik besloten had een achttienpunts filosofievak niet te volgen, in een poging ook nog een leven buiten de universiteit te onderhouden, had ik er maar 42.
Dan maar naar de naplaatsingsdag, want ik wilde dat vak toch wel graag doen om geen studievertraging op te lopen. Ik legde mijn situatie uit bij de onderwijsbalie en kreeg de vraag of ik dan niet in de studiegids had gekeken. Dat had ik wel, maar op het moment dat ik me had moeten inschrijven voor mijn achttienpuntsvak was de studiegids voor het jaar daarop, met eventuele ingangseisen, nog niet gereed. De mensen bij de onderwijsbalie zagen in dat ik toch wel een beetje gelijk had en schreven mij alsnog in. Dat dan weer wel.
Trias politica
Ik zou door kunnen gaan over hoe onhandig het is dat je de studieadviseur niet kan mailen, maar de onderwijsbalie moet bellen om een afspraak te maken waarna tijdens de afspraak met de studieadviseur blijkt dat deze geen antwoord op je vraag heeft en belooft je nog te mailen. Over hoe onhandig het is dat de UvA je tijdens je vakantie een mail stuurt dat je je moet inschrijven voor een werkgroep van een vak waarvoor je je al had ingeschreven en je, als je dat niet doet, omdat je op vakantie bent, tijdens je vakantie een volgende mail stuurt waarin gemeld wordt dat ze je hebben uitgeschreven voor het vak. Over de onzin van de goed bedoelende mentoren (waar zijn die überhaupt voor?) en tutoren die vervangen worden door een nieuwe als je ze net een beetje had leren kennen. En bovenal over de trias politica bestaande uit een studieadviseur (wetgevend), de onderwijsbalie (uitvoerend) en de examencommissie (rechterlijk) die nog slechter onderling communiceren dan Pim Fortuyn en Leefbaar Nederland ooit deden. Maar die mensen doen natuurlijk allemaal hun best.
Wat ik echt erg vind is dat me soms het gevoel bekruipt dat mijn universiteit, en niet alleen de mijne, zich nog hoofdzakelijk bezighoudt met het bespoedigen van ons studiesucces, in plaats van met de inhoud van de opleidingen. Met alle negatieve gevolgen van dien: negatief voor onze lol en - ironisch genoeg - ook voor ons studiesucces.
Simon Boeke is tweedejaars filosofie en geschiedenis.
