Dat de verwarming op standje bejaardenhuis stond, was de enige hint dat het gisteren Vitaal Goud was dat bijeenkwam in de Leeuwenburg. Intergenerationele samenwerking was het thema van de workshop van de organisatie voor HvA-medewerkers van boven de 55 jaar. Dat die intergenerationele samenwerking beter kan, bleek uit de opkomst. Tegenover twaalf deelnemers uit de Vitaal Goud-groep stond geen enkele Jong HvA’er.
‘In ’93 zit de pijn’
Workshopleider Kitlyn Tjin A Djie begon met het schetsen van de geschiedenis van de HvA, niet bepaald een gemakkelijke opgave. Want waar begint die? En wat hoort erin en wat niet? Uiteindelijk stond het whiteboard vol afkortingen als AHA, EFA, UHA en HvA Almere. ‘Maar in ’93 [bij de samenvoeging van de HvA en de Algemene Hogeschool Amsterdam, red.] zit de pijn,’ stelde een deelnemer. ‘Toen is de menselijke maat verdwenen.’ De meeste aanwezigen beaamden dat, al vonden anderen dat waarden als ‘professionele ruimte’, ‘menselijke maat’ en ‘saamhorigheid’ bij de HvA nog immer hoog in het vaandel staan.
Dat gevoelde gebrek aan saamhorigheid, geïllustreerd door het gebrek aan Jong HvA’ers, leverde gisterenmiddag de meeste gespreksstof op. Een medewerker van het Domein Maatschappij en Recht vertelde dat zij steeds probeerde ‘het erfgoed op nieuwe medewerkers over te dragen’, maar dat moest ze de laatste jaren wel erg vaak doen. Een ander vulde aan: ‘Er werken op dit moment letterlijk vijf mensen aan de HvA met een tijdelijk contract met uitzicht op een vaste aanstelling. Vijf! Over de hele HvA!’ Weer een ander zei: ‘Die saamhorigheid verdwijnt zo. Voordat ze een HvA-gevoel hebben, zijn die jongeren alweer ontslagen. Dat vreet aan de saamhorigheid.’
Ouwe mopperaars
Een slechte zaak, zo vond ook Tjin A Djie. ‘Je gooit op die manier je jongste generatie steeds weer weg. Dat is een bedreiging voor de continuïteit van je organisatie.’ Even werd zelfs geopperd om een statement te maken, maar dat werd afgeschoten. Het moest immers wel een gezellig samenzijn blijven. ‘Voor belangenbehartiging hebben we organisaties als Rethink HvA en de Centrale Medezeggenschapsraad. Wij moeten ons daar niet in mengen.’
Toch bleef het onderwerp ook na die beslissing wel hangen. ‘Je merkt dat die jongeren in discussies ook vaak niet het achterste van hun tong laten zien. Logisch, want dan vliegen ze er nog eerder uit.’ ‘Maar ja, dan worden wij, met een vast contract, weer weggezet als ouwe mopperaars. En als mensen die niet mee willen in de nieuwe tijd.’
Met de politieke uitspraken was het daarmee gedaan. Daarna werd er, iets minder vurig, verder gepraat over solidariteit tussen generaties en de mogelijkheid van erfgoedoverdracht. Dat is bij uitstek een onderwerp van Vitaal Goud, zo vond men. Voor Vitaal Goud is het te hopen dat Jong HvA het de volgende keer even belangrijk vindt.
‘In ’93 zit de pijn’
Workshopleider Kitlyn Tjin A Djie begon met het schetsen van de geschiedenis van de HvA, niet bepaald een gemakkelijke opgave. Want waar begint die? En wat hoort erin en wat niet? Uiteindelijk stond het whiteboard vol afkortingen als AHA, EFA, UHA en HvA Almere. ‘Maar in ’93 [bij de samenvoeging van de HvA en de Algemene Hogeschool Amsterdam, red.] zit de pijn,’ stelde een deelnemer. ‘Toen is de menselijke maat verdwenen.’ De meeste aanwezigen beaamden dat, al vonden anderen dat waarden als ‘professionele ruimte’, ‘menselijke maat’ en ‘saamhorigheid’ bij de HvA nog immer hoog in het vaandel staan.
Dat gevoelde gebrek aan saamhorigheid, geïllustreerd door het gebrek aan Jong HvA’ers, leverde gisterenmiddag de meeste gespreksstof op. Een medewerker van het Domein Maatschappij en Recht vertelde dat zij steeds probeerde ‘het erfgoed op nieuwe medewerkers over te dragen’, maar dat moest ze de laatste jaren wel erg vaak doen. Een ander vulde aan: ‘Er werken op dit moment letterlijk vijf mensen aan de HvA met een tijdelijk contract met uitzicht op een vaste aanstelling. Vijf! Over de hele HvA!’ Weer een ander zei: ‘Die saamhorigheid verdwijnt zo. Voordat ze een HvA-gevoel hebben, zijn die jongeren alweer ontslagen. Dat vreet aan de saamhorigheid.’
Ouwe mopperaars
Een slechte zaak, zo vond ook Tjin A Djie. ‘Je gooit op die manier je jongste generatie steeds weer weg. Dat is een bedreiging voor de continuïteit van je organisatie.’ Even werd zelfs geopperd om een statement te maken, maar dat werd afgeschoten. Het moest immers wel een gezellig samenzijn blijven. ‘Voor belangenbehartiging hebben we organisaties als Rethink HvA en de Centrale Medezeggenschapsraad. Wij moeten ons daar niet in mengen.’
Toch bleef het onderwerp ook na die beslissing wel hangen. ‘Je merkt dat die jongeren in discussies ook vaak niet het achterste van hun tong laten zien. Logisch, want dan vliegen ze er nog eerder uit.’ ‘Maar ja, dan worden wij, met een vast contract, weer weggezet als ouwe mopperaars. En als mensen die niet mee willen in de nieuwe tijd.’
Met de politieke uitspraken was het daarmee gedaan. Daarna werd er, iets minder vurig, verder gepraat over solidariteit tussen generaties en de mogelijkheid van erfgoedoverdracht. Dat is bij uitstek een onderwerp van Vitaal Goud, zo vond men. Voor Vitaal Goud is het te hopen dat Jong HvA het de volgende keer even belangrijk vindt.
