Pieter Hilhorst vindt studenten nu meer betrokken bij de maatschappij dan hij in zijn studententijd was. Maar wie met mensen die de lijsttrekker van de PvdA in zijn studententijd hebben gekend praat, heeft algauw een beeld van een geëngageerde, bevlogen en begaafde jongeman voor zich. ‘Ik weet nog dat ik dacht: “Dat sommige mensen zo veel talent hebben!”’
‘Hij was niet alleen aardig, maar ook vaardig. Volgens mij zat hij in een aantal studentenraden – hij was een typische vertegenwoordiger,’ weet Herman de Liagre Böhl zich nog te herinneren. Van 1976 tot 2006 was De Liagre Böhl (hoofd)docent politicologie, maar hij kan zich niet herinneren of hij les heeft gegeven aan Pieter. Ze kwamen elkaar wel tegen bij de borrels die studentenvereniging Machiavelli (politicologie) op donderdagen om 5 uur hield in de ronde zaal van het Binnengasthuis. ‘Een tijd lang heb ik die borrels trouw bezocht en daar sprak ik regelmatig met Pieter. Ik kan me herinneren lange gesprekken met hem te hebben gevoerd over van alles en nog wat.’
Uwe Becker was toentertijd eveneens docent politicologie aan de UvA, maar ook hij is er niet zeker van Hilhorst als student te hebben gehad. Hij herinnert zich nog wel dat Hilhorst aio was, al is zijn proefschrift nooit af gekomen. Becker en Hilhorst leerden elkaar kennen tijdens voetbalwedstrijden die tussen studenten en docenten werden gehouden. ‘Pieter was een hele goede, dynamische voetballer. Nadat hij was weggegaan, werd hij af en toe nog gevraagd om mee te doen.’
Eén specifieke gebeurtenis die Becker zich nog voor de geest kan halen, is dat de voetballers samen naar de EK-groepswedstrijd Nederland-Rusland keken in 1988. Nederland verloor de wedstrijd, maar zegevierde op Rusland in de finale van het toernooi. ‘We gingen met zijn allen kijken op Pieters kamer. Vlak daarvoor hadden we op het veld van de voetbalclub van Pieter ergens in Watergraafsmeer gespeeld. Hij woonde daar niet ver vandaan.’
‘Ik herinner me ook een of ander evenement,’ gaat Becker verder, ‘waarbij Pieter een rolletje speelde in een toneelstuk. Dat deed hij met iemand samen en ik vond hem heel goed. Ik weet nog dat ik dacht: “Dat sommige mensen zo veel talent hebben!”’
Ook Maarten Hajer, toentertijd student politicologie, weet zich nog goed Hilhorsts acteertalenten te herinneren. ‘Hij stond bekend om zijn Lubbers-imitatie, die deed hij vaak en hij was er ook zeer goed in. Hij had veel gevoel voor humor en wist daardoor dingen los te maken bij mensen en ervoor te zorgen dat ze met meer ironie naar zichzelf keken. Dat is wel moeilijk in de positie die hij nu heeft; nu moet hij veel serieuzer zijn.’
‘Hij was niet alleen aardig, maar ook vaardig. Volgens mij zat hij in een aantal studentenraden – hij was een typische vertegenwoordiger,’ weet Herman de Liagre Böhl zich nog te herinneren. Van 1976 tot 2006 was De Liagre Böhl (hoofd)docent politicologie, maar hij kan zich niet herinneren of hij les heeft gegeven aan Pieter. Ze kwamen elkaar wel tegen bij de borrels die studentenvereniging Machiavelli (politicologie) op donderdagen om 5 uur hield in de ronde zaal van het Binnengasthuis. ‘Een tijd lang heb ik die borrels trouw bezocht en daar sprak ik regelmatig met Pieter. Ik kan me herinneren lange gesprekken met hem te hebben gevoerd over van alles en nog wat.’
Uwe Becker was toentertijd eveneens docent politicologie aan de UvA, maar ook hij is er niet zeker van Hilhorst als student te hebben gehad. Hij herinnert zich nog wel dat Hilhorst aio was, al is zijn proefschrift nooit af gekomen. Becker en Hilhorst leerden elkaar kennen tijdens voetbalwedstrijden die tussen studenten en docenten werden gehouden. ‘Pieter was een hele goede, dynamische voetballer. Nadat hij was weggegaan, werd hij af en toe nog gevraagd om mee te doen.’
Eén specifieke gebeurtenis die Becker zich nog voor de geest kan halen, is dat de voetballers samen naar de EK-groepswedstrijd Nederland-Rusland keken in 1988. Nederland verloor de wedstrijd, maar zegevierde op Rusland in de finale van het toernooi. ‘We gingen met zijn allen kijken op Pieters kamer. Vlak daarvoor hadden we op het veld van de voetbalclub van Pieter ergens in Watergraafsmeer gespeeld. Hij woonde daar niet ver vandaan.’
‘Ik herinner me ook een of ander evenement,’ gaat Becker verder, ‘waarbij Pieter een rolletje speelde in een toneelstuk. Dat deed hij met iemand samen en ik vond hem heel goed. Ik weet nog dat ik dacht: “Dat sommige mensen zo veel talent hebben!”’
Ook Maarten Hajer, toentertijd student politicologie, weet zich nog goed Hilhorsts acteertalenten te herinneren. ‘Hij stond bekend om zijn Lubbers-imitatie, die deed hij vaak en hij was er ook zeer goed in. Hij had veel gevoel voor humor en wist daardoor dingen los te maken bij mensen en ervoor te zorgen dat ze met meer ironie naar zichzelf keken. Dat is wel moeilijk in de positie die hij nu heeft; nu moet hij veel serieuzer zijn.’
